Tryptyk Wileński

Nie wiem, czy w Wilnie są wampiry — do tego polskie wampiry — ale z pewnością są tam bardzo poetyckie duchy. Do tego stopnia, że po trwającej 7 lat przerwie w pisaniu wierszy, postanowiłam coś stworzyć. Jest to więc ta kategoria duchów, która odpowiada za opętanie...

Piękno.

Tęsknię za pięknem,

Które było gestem dłoni,

Przeciągłym spojrzeniem

W perłową dal.

Snuło się po bielonych murach,

W piwnej toni

Zakwitłych kamienic.

Nieszczęście nie mogło go złamać

A skruszył je zwykły czas.

 od T.M.

Zobacz, zostają jedynie kości,

Czaszka rozpruta na pół.

Mięso zjedzone przez nocnych gości,

I spróchniałą ziemią zasypany dół.

Twoje imię ozdobi wstęga i róża,

Nim na głowę opadnie ci głaz,

Uczynisz ręką znak krzyża,

I zadrżysz ostatni raz.

Krzyż będzie ostatnim symbolem,

Czy tego chcesz czy nie.

Lecz światło wykupisz srebrnym obolem,

A znajdziesz go tylko na własnym dnie.

Duch.

Nad Ostrą Bramą krąży Duch 

I cieniem spowija ulice.

Szarością pada na pęknięte mury.

Zalega w wąskich szczelinach,

Kryje się w dzbankach herbaty.

I udaje, że go nie ma.

Wychodzi, gdy tylko nieco zbladnie,

Jasna codzienność błahego dnia,

Gdy kolor ołówków wypełni atrament.

Chytwa z nienacka za serce i szepcze:

"Słyszysz? Tu Mickiewicz stukał obcasami i wciąż słychać echo..."